Już wiem

Kto podpowie nam? Kto nam da ten znak?
Gdzie szukać mam bram do najgłębszych prawd?
Jaki cel trzeba mieć, żeby znieść każdą z krzywd i gdzie
Znaleźć moc, która umie zawsze dać siłę, żeby trwać?

Kto okaże się przyjacielem, gdy wszyscy dawno precz odeszli sobie?
Kto pozbiera te najważniejsze dni, poszukując ich w sercu, a nie w głowie?
Kto zabierze nas przez różowy mur, kiedy nie wie co goni go w dwie strony?
Kto wyłowi sens z plątaniny bzdur, kiedy nie wie sam w co jest zaplątany tu?

Już odpowiedź znam, odnalazłam znak!
Dziś wiem o co gram, jaki jest ten świat!
Z których drzwi trzeba wyjść, w które wejść? Jaki klucz muszę mieć,
Żeby móc w nim ochronić swoje „ja” – ten największy dar?!

Kto okaże się przyjacielem, gdy wszyscy dawno precz odeszli sobie?
Kto pozbiera te najważniejsze dni, poszukując ich w sercu, a nie w głowie?
Kto zabierze nas przez różowy mur, kiedy nie wie co goni go w dwie strony?
Kto wyłowi sens z plątaniny bzdur, kiedy nie wie sam w co jest zaplątany tu?

Nie mówcie mi, proszę, że nie mam już domu!
Nie mówcie mi, proszę: „Jesteś sam!”!
Nigdy nie poddam się!!!

Mam dla kogo żyć, nie pozwolę, by ktoś odebrał mi to, co najważniejsze!
Choćby nawet los znowu ze mnie drwił, pozostaną mi z uczuć te najszczersze!
Mam dla kogo chcieć zacząć jeszcze raz, choćby miał to być ten raz tysięczny.
Może jest tam ktoś, kto mi pluje w twarz, ale z każdym dniem będzie coraz mniejszy.